Odcinek VIII - Garnizon

01.03.2009 (Nd) 13.07 (5539 dni temu)

- Ale gdzie?! – wykrzyczała moja rozhisteryzowana żona, a wszyscy popatrzyli na mnie ze zdziwieniem, bo akurat jedliśmy śniadanie.
- Jak to gdzie? Muszę znaleźć dowódców tego Garricka i zapytać ich, po co kazali mu atakować Indian, albo raczej, czy wiedzą coś o ataku, bo wydaję mi się, że to wszystko zakrawa na ogromną aferę.
- Ojcze, wiesz chociaż z którego pułku był ten major i gdzie znajduje się jego garnizon?
- Nie pomyślałem o tym – mój syn swoim pytaniem ostudził cały mój entuzjazm, ale już po chwili znów byłem pełny optymizmu i zapału. – Wiem! Kto w całym Charlotte ma dostęp do codziennych informacji? Oczywiście, że Frank. W końcu kto cały czas siedzi na tej swojej poczcie i czyta te durne gazety?
- Nie możesz jechać do Waszyngtonu, tam są urzędy, w którym zajmują się Indianami. Na pewno więcej załatwiłbyś tam, niż u jakiegoś dowódcy, którego nie znasz i nie wiesz, gdzie jest - pogodzona z tym, że i tak wyjadę, zaproponowała Diane, chcąc oszczędzić mi wielu trudów.
- Nie, czuję taki odgórny przymus, że muszę odnaleźć i pojechać do tego garnizonu.
Na tym urwała się cała dyskusja, więc śniadanie dokończyliśmy w milczeniu. Była niedziela, więc udaliśmy się po nim na nabożeństwo do miasteczka, przez co miałem okazje spotkać się z Wrightem. Początkowo był na mnie zły za to, jak ostatnio z nim rozmawiałem, ale po chwili snuł już plany, skąd zasięgnąć takich informacji:
- Frederick Garrick mówisz? Major? Nigdy o nim nie słyszałem. Pewnie był z któregoś z okolicznych garnizonów, ale jest ich sporo w okolicy. Musiałbyś napisać do wszystkich z pytaniem o niego i mieć nadzieję, że szybko odpowiedzą. Niestety, ja na to bym nie liczył, ale trzeba spróbować. Możemy przygotować list już teraz, jeżeli chcesz – czując, że jeśli kolejny raz odmówię, stracę jednego z najlepszych przyjaciół, zgodziłem się.
Przygotowywanie treści wiadomości z pytaniem o majora, w której nie zdradzałbym jednocześnie swoich zamiarów względem niego, zajęło nam sporo czasu, więc do domu wróciłem późnym wieczorem, „zahaczając” po drodze o bar Mary. Miałem ograniczone poczucie świadomości po wizycie w tamtym miejscu, więc nie wiem, co działo się po moim powrocie, w każdym razie żona nie odzywała się do mnie jeszcze przez kilka dni.
Nazajutrz, gdy tylko odzyskałem odrobinę świadomości, do mojego domu przyjechał Frank. Obawiałem się, że zgubił gdzieś listy, bo był razem ze mną w barze, ale ten zaraz wszystko mi wyjaśnił.:
- Gdy oddawałem dziś rano listy jeźdźcom, przypomniałem sobie coś o tym Garricku. Czytałem o nim kiedyś artykuł, nie pamiętam czego dotyczył, ale pamiętam, że major służy, a przynajmniej służył, w garnizonie Hickory. Niestety, a może na szczęście, nie udało mi się już zatrzymać gońca, więc w ciągu kilku tygodni powinniśmy otrzymać odpowiedź, która pewnie potwierdzi moje podejrzenia.
- Kilku tygodni – jęknąłem. – Nie mam tyle czasu, niedługo żniwa, a ta sytuacja nie daje mi spokoju. Muszę jechać „w ciemno”.
Przygotowania do wyjazdu potrwały chwilę, choć już w środę pożegnałem się z rodziną, zostawiłem dyspozycje dotyczące gospodarstwa i odjechałem. Hickory oddalone było od Charlotte o jakieś 65 mil, więc podróż tam zajęła mi trochę czasu. Dodatkowo, drogę znałem z dość marnych map, jakie udało mi się dostać w mieście, więc jej odnalezienie sprawiało trochę problemów. Do garnizonu dotarłem po 10 dniach. Na szczęście był to na tyle okazały i duży kompleks, że będąc już u celu, od razu wiedziałem dokąd się kierować.
Biuro dowódcy znajdowało się w mieszczącym się naprzeciw głównej bramy budynku. Pośrodku leżał plac, na którym musztrę ćwiczyło kilkunastu młodych kadetów. Świadczyło to o tym, że garnizon nie należy do największych, a przynajmniej ma problemy z rekrutacją. Po przejechaniu przez bramę, w której nikt mnie nie skontrolował ani nie zapytał o cel wizyty, od stojącego obok żołnierza dowiedziałem się, gdzie mogę znaleźć dowódcę tej jednostki. Poinformował mnie też, że pułkownik George Shelby, bo tak się nazywał, nie jest dziś w najlepszym nastroju, więc lepiej mu nie przeszkadzać. Nie miałem czasu, dlatego postanowiłem zaryzykować. Po przedstawieniu się i wymienieniu „uprzejmości” zapytałem:
- Chciałbym się dowiedzieć i jest to dla mnie bardzo ważne, czy w pańskim garnizonie służy major Frederick Garrick?
- Garrick? Jaki Garrick? – zapytał zdziwiony pułkownik i już miał zawołać swojego adiutanta, kiedy dobiegł nas ogromny huk, a odłamki cegieł, z których zbudowany był garnizon posypały się na podłogę. Po chwili wszystko zasłoniły tumany kurzu, a my zastanawialiśmy się, co się stało.

Czy pułkownik wiedział o ataku na Indian dokonanym przez majora?
1. Nie, Garrick dokonał tego bez wiedzy dowódców.
2. Nie, Garrick nie służył w garnizonie Shelby’ego.
3. Tak, wydał mu ten rozkaz.