Wikingowie. Skąd się wzięli Wikingowie na Dzikim Zachodzie

19.06.2012 (Wt) 12.00 (4538 dni temu)

W roku 950 Skandynawia była prawdziwym azylem dla wikingów. Byli to prości ludzie, którzy uprawiali pola, hodowali krówki i owieczki. Od czasu do czasu wypływali swoimi łodziami w nieznane poszukując i zdobywając nowe ziemie.

W tym właśnie czasie 4 braci: Dagone, Styrbjorn, Sigurd i Asmund postanowili wypłynąć w nieznane. Każdy z nich miał osiedlić się na nieznanej ziemi i skolonizować ją, powiększając w ten sposób społeczność Wikingów.

Pierwszym kierunkiem było południe. Trafili na nieznaną ziemię. W tamtym miejscu postanowili się rozdzielić. Niestety, mieli tylko jedną łódź. Tereny były bardzo obfite w lasy, zwierzynę i wszelkie dobroci, które oferowała natura. Założyli tam osadę i rozpoczęli budowę statków dla pozostałych braci. Po roku mieli gotową galerę. Wziął ją Styrbjorn i wraz ze swoimi towarzyszami wypłynął jeszcze bardziej na południe. Nikt go później więcej nie widział.

W tym samym czasie w Skandynawii wybuchła wojna. Musieli wracać. Jednak Dagone bardzo się zadomowił na nowych ziemiach. Miał dobry kontakt z ludźmi, był niesamowitym przywódcą i miał poważanie wśród lokalnej społeczności. Został więc. Kilka lat później przyjął nowe imię: Mieszko. W ten sposów powstała pierwsza kolonia wikingów. Od tego momentu Dagone przestał być wikingiem. Po czasie on sam zapomniał o swoich korzeniach.

Pozostałych dwóch braci wyruszyło do domu. Po wojnie, w której uczesniczyli, kraj był doszczczętnie zniszczony. Sigurd postanowił zostać i zacząć od nowa odbudowę potężnej kultury. Natomiast Asmund wziął łódź i ze swoją załogą wyruszył na zachód.

Sigurd dzielnie dowodził grupą swoich wikingów i po latach ciężkiej pracy odbudowali to, co stracili. Został jednogłośnie wybrany władcą narodu i królem wikingów. Po śmierci Sigurda królem został jego najmłodszy syn Harald Hardraada (zwany Srogim lub Nieobliczalnym). Był to prawdziwy wiking z krwi i kości. Bali się go wszyscy. Miał 210 cm wzrostu i potrafił rozwalić skałę jednum uderzeniem.
W 1066 roku wybuchła kolejna wielka wojna. Harald ze swoimi ludźmi walczyli bardzo dzielnie i skutecznie. Plany pokrzyżował jednak jeden niewielki przedmiot. Była to strzała, która przebiła gardło władcy. Bez swego króla reszta wojska była bez szans. W taki właśnie sposób zginął ostatni z wikingów.

Czy na pewno ostatni.....?

Był jeszcze ktoś. Asmund.
Po wypłynięciu na zachód Asmund błąkał się po morzu wiele dni, tygodni, miesięcy... . Podróżnicy byli już ledwo żywi. Zaczęło brakować jedzenia i wody do picia. Dowódca pewnej nocy na statku zebrał całą załogę. Oświadczył, że nie ma żadnego planu. Nie ma pojęcia, gdzie są i jak długo to potrwa. Zapasy żywości się skończyły i na tym statku przyjdzie im umrzeć, jak prawdziwym podróżnikom.
Ostatniego oświadczenia słuchali wszyscy wikingowie. Wszyscy poza jednm... Na bocianim gnieździe siedział Eyvind. Nie miał siły żeby zejść. Całe życie spędził obserwując teren dookoła i już chciał tam zostać do samego końca.
Następnego dnia o 4 rano była gęsta mgła. Eyvind przebudził się, otworzył oczy, pokręcił głową dookoła, ale nic nie zdołał zobaczyć. Miał nadzieję, że może właśnie dzisiaj zobaczy jakiś ląd. Jutro już go nie zobaczy... tak właściwie jutro już nie będzie miał siły otworzyć oczu. Jednak mgła była zbyt duża i już nic nie mógł dojrzeć. Zamknął oczy i czuł jak skandynawscy bogowie ciągną go do swojego królewstwa.
W pewnym momencie coś mu przyszło na myśl. Dlaczego słychać morze, ale statkiem w ogóle nie kołysze? Wziął kamyk do ręki i zrzucił ze statku. "Dlaczego nie słyszę żadnego plusku?" - pomyślał. Rzucił drugim... zebrał wszystkie siły, jakie miał, wstał i krzyknął: "ZIEEEEEMIAAAAAAA".