Odcinek VI - Wojsko

15.02.2009 (Nd) 13.04 (5549 dni temu)

Wszyscy wyszli przed chaty z zaciekawieniem nasłuchu jąc coraz głośniejszego tętentu końskich kopyt. Po chwili, zza zasłony lasu, wyłoniła się grupa żołnierzy. Obserwując ich zachowanie, widać było, jakie mają zamiary względem wioski. Indianie jednak nie uciekli w popłochu, jak uczyniłaby spora część białych, ale zgromadzili się na centralnym placu i przygotowywali do obrony. Wzbudzili tym we mnie ogromny szacunek, który przyćmił trochę poprzednie występki Cherokee.
Pomimo ogromnej przewagi atakujących, czerwonoskórzy długo i zawzięcie bronili swojej wolności. Nie zdołali jednak odeprzeć ostatecznego ciosu, więc już po chwili wszyscy broniący się, skrępowani i stłoczeni przy chacie wodza, pilnowani byli przez mały oddziałek wydzielony z sił najeźdźców. Wbrew powszechnej opinii o wojsku, traktowani oni z szacunkiem jeńców, co pewnie wynikało z ogromnego wrażenia, jakie na żołnierzach wywarła bohaterska obrona.
Białych, którzy przebywali w wiosce nie skrępowano, widząc, że jesteśmy przybyszami. Nie wiedziałem jednak, co się dzieje z moją żoną, więc domyślając się już jaki był cel ataku, podszedłem do człowieka wyglądającego na dowódcę i zapytałem:
- Witam, mieszkam w okolicy, mam farmę. Przybyłem do wioski, ponieważ miałem pewna sprawę do załatwienia – nie znając człowieka nie chciałem przedstawiać od razu szczegółów swojej wizyty tutaj. – Chciałbym się dowiedzieć, jeśli to możliwe, w jakim celu dokonano pacyfikacji tej wioski i co zrobicie z jeńcami?
- Eee… – wybełkotał zaskoczony dowódca utwierdzając mnie w przekonaniu, że żołnierze w sporej części nie należą do przesadnie inteligentnych. – Pewnie zostaną wywiezieni na te Terytoria Indiańskie. Wie pan, to tam gdzie rząd wysyła Indian…
- Wiem – urwałem czując, że za chwilę zacznie nudny wywód o jedynej sprawie, na której się znał. – W tej wiosce powinna znajdować się moja żona, nie mogę jej jednak odnaleźć. Mógłbym uzyskać zezwolenie na przeszukanie chat Indian, bo jak się domyślam, pan jest dowódcą tego oddziału.
- Eee… Tak. Major Frederick Garrick – dodał wyciągając do mnie rękę. Ja, chcąc lub nie, musiałem mu ja podać, a potem ponowić swoją prośbę:
- Co więc ze zgodą dla mnie?
- Oczywiście, proszę. Będę panu towarzyszył, żeby żołnierze wiedzieli, że nie maja interweniować – nawet nie miał zamiaru zapytać mnie o zgodę. Niestety, kolejny raz w ciągu ostatnich godzin, nie miałem wyjścia, znajdując się na tej gorszej pozycji, jednak major nie pytał o szczegóły, czego bardzo się obawiałem czując, że może z tego wyniknąć coś niedobrego.
Poszukiwanie Diane zaczęliśmy od pierwszej z brzegu chaty i od razu ją znaleźliśmy. Nie widzieliśmy się dość długo, ale powitaliśmy się dość zwyczajnie, widząc, że obok stoi żołnierz. Byłem wściekły na niego, choć ulżyło mi na widok mojej ukochanej, dlatego też znowu podszedłem do dowódcy, chcąc mu podziękować za „pomoc”:
- Bardzo dziękuję, panie majorze. Ogromnie nam pan pomógł – dodałem, po czym pomyślałem, że z czasem człowiek staje się coraz większym hipokrytą. Widząc, że Garrick zacznie za chwilę o czymś opowiadać, szybko zapytałem zbijając go z tropu: - Właściwie, kto was tutaj przysłał?

Z czyjego polecenia dokonano ataku na wioskę Indian?
1. Rządu USA
2. Jednego z dowódców armii
3. Johna Smitha – białego przebywającego w wiosce