Odcinek IX - Walka

08.03.2009 (Nd) 13.08 (5528 dni temu)

Nagle usłyszałem kolejny huk. Znowu posypały się gruzy. Chcąc uniknąć poranienia nimi, szybko opuściliśmy budynek. Na zewnątrz przekonałem się, że przypadkowo wdałem się w jakiś spór między miejscowym garnizonem, a grupa bandytów. Nie wiedziałem o co chodzi, przez co starałem się nie angażować, ale sytuacja nie pozwalała mi na to.
Właśnie rozglądałem się po placu, gdy jakiś mężczyzna w kapeluszu strzelił do mnie. Uniknąłem kuli, ale ten ciągle ładował i wypalał ze swojego colta. Nie chciałem zginąć w wyniku przypadku, dlatego szybko wyciągnąłem broń i włączyłem się w walkę. Najpierw wycelowałem w atakującego, ale nie byłem mistrzem strzelectwa, przez co pewnie chybiłem, choć kule przestały lecieć w moją stronę.
Gdy tylko poradziłem sobie z bezpośrednim zagrożeniem, dowódcom udało się odzyskać kontrolę nad podwładnymi. Wcześniej biegali oni w popłochu, co pewnie było efektem słabego wyszkolenia. Inicjatywa przeszła na stronę broniących się. Kule szybko latały w obie strony, choć częściej głosy trafionych słychać było po przeciwnej stronie. Ze znalezionych wozów i sprzętów szybko zbudowano osłony. Zapowiadała się żmudna walka z agresorami. Wtedy właśnie atakujący wyskoczyli zza zapór, chcąc dokonać ostatecznego natarcia. Choć bardzo szybko strzelali i lista poległych rosła w zastraszającym tempie, wystawili się na kule. Garnizon nie mógł dostać lepszego prezentu. Gdy tylko otrząsnęliśmy się z zaskoczenia, przejęliśmy inicjatywę.
Ostatecznie większość została zabita lub schwytana. Straty po stronie garnizonu były mniejsze, choć stał się on jeszcze słabszy niż poprzednio. Przy okazji, okoliczni mieszkańcy, którzy przybyli, gdy tylko ustały walki, przekonali się, jak marnie wyszkoleni są ludzie mający ich bronić. Pułkownik Shelby starał się sprawiać wrażenie zadowolonego z sukcesu, ale słychać było, że sam do siebie mówi: „Gdzie ten Garrick, miał wykryć kryjówkę bandytów i ich schwytać, a oni sobie nas atakują? Policzymy się, gdy wróci, jeżeli wróci…”
Gdy żołnierze zanosili rannych do lekarza urzędującego tuż przy garnizonie, zauważyłem ogromna wyrwę w murze zamykającym od wschodu dziedziniec. Później dowiedziałem się, że przechowywano tam pieniądze przeznaczone na żołd. Można było domyślić się, że napadu dokonano, żeby je zrabować. Wyjaśniło się również pochodzenie huku – atakujący próbowali dostać się do skarbca za pomocą dynamitu. Nie wiedziałem tylko kto atakował, bo ciała szybko uprzątnięto, a i tak nie poznałbym pewnie nikogo. Zastanawiała mnie też rola majora w całej sprawie. Coraz mniej rozumiałem.
Atak na garnizon nie mógł ujść uwadze miejscowych władz. Szybko wezwano pułkownika, a później świadków wydarzeń, w tym mnie. Niewiele wiedziałem o sprawie, dlatego nie pomogłem śledczym z Waszyngtonu. Mogłem jednak przez to szybciej opuścić miasteczko. Ze słów pułkownika, które przypadkowo usłyszałem, domyśliłem się, że nie wiedział nic o ataku, dlatego nie pytałem go ponownie o majora. Nie wiedziałem już co robić. Wracając do domu, postanowiłem dać sobie spokój z cała sprawą.
Gdy dojeżdżałem do granic mojej farmy, zauważyłem spalone pola bawełny. Nie zdziwiło mnie to, bo co roku zdarzały się takie pożary. Najczęściej wywoływali je kowboje innych rolników, którzy chcieli uzyskać przewagę na rynku, ale czasem były wynikiem przypadkowego zaprószenia ognia. Jadąc dalej, przekonałem się, że spora część moich upraw również uległa zniszczeniu. Dopiero znajdując się na szczycie wzgórza, u stóp którego umiejscowiony był mój dom, zobaczyłem co się stało. Całe gospodarstwo, w tym wszystkie zabudowania, również się spaliły. Ruiny niegdyś świetnego rancza jeszcze dymiły. Stanąłem jak wryty, a po chwili zacząłem pędzić w dół, zdając sobie sprawę, że mojej rodzinie mogło coś się stać. Miałem nadzieję, że zdążyli się gdzieś ukryć. Zmuszałem konia do coraz szybszego galopu. Po chwili usłyszałem głos:
- Joe! Stój!
Nie wiedziałem, kto krzyczał, dlatego, że postać siedziała na koniu na tle słońca, ale miałem pewność, że była to kobieta. Koń, który był prezentem od żony, miał na imię tak, jak ja, dlatego nie zważając na moje polecenia, zawrócił w stronę nawołującej.
Gdy się do niej zbliżaliśmy, przebiegł nam drogę czarny kot. Mój koń ogromnie się ich bał, dlatego stanął dęba, a ja spadłem. Podnosząc się z ziemi rozpoznałem przybyszkę. Jej widok o mało nie przyprawił mnie o zawał serca.

Kim była kobieta, która przybyła na farmę Joe’ego?
1. Jego teściową
2. Właścicielką baru – Mary Christmas
3. Była to Stephanie B.